در اغلب دستگاه‌های ساخت افزایشی، قطعه روی لایه‌ای فلزی و صلب ساخته می‌شود که بعد از اتمام فرآیند، این لایه می‌تواند حذف شود یا این که همراه قطعه باقی بماند. چنین لایه‌ای، لایه سازه‌ای (build-layer) نام دارد که می تواند با روش‌هایی نظیر اره کردن (sawing)، تراش کاری (miling)، تخلیه الکتریکی (spark discharge)، عملیات شیمیایی و غیره حذف شود. جنس لایه سازه‌ای باید به گونه‌ای باشد که در شروع فرآیند به قطعه در حال ساخت، جوش شود و اتصال مناسبی بین این دو برقرار شود. این اتصال می‌تواند از طریق جوش، زینتر، پیوند نفوذی و یا حتی چسب هم ایجاد شود. از این جهت ماده انتخاب شده برای لایه سازه‌ای می‌تواند هم جنس قطعه یا با جنس متفاوتی مثل تیتانیوم باشد. البته باید هزینه ماده اولیه و عملیات آماده سازی لایه سازه‌ای برای فرآیند بعدی در طراحی لحاظ شود.
حالت ایده‌آل آن است که قطعه روی بستر پودر آزاد ساخته شود و نیازی به لایه سازه‌ای نباشد. معمولا چنین طراحی در مورد SLM و SLS ممکن نیست چرا که تنش‌های حرارتی و اعوجاج ایجاد شده ناشی از رسوب‌دهی می تواند شدیدا سلامت قطعه را تهدید کند. از این جهت نیاز به یک لایه سازه‌ای احساس می‌شود. در عمل با اضافه کردن لایه سازه‌ای به عنوان لایه‌ای که قابل جابه‌جایی باشد می‌توان سرعت تولید را افزایش داد؛ چرا که خروج زمینه از محفظه به دلیل طراحی آن مشکل است. اما در مورد EBM چون دمای فرآیند بالاتر است تنش‌های حرارتی در قطعه می‌تواند کمتر باشد. بنابراین تولید قطعه می‌تواند بدون اتصال به لایه سازه‌ای انجام شود.

مرجع:

Patent Application Publication; Additive Manufacturing Apparatus and Method; Simon Peter Scott; US 2011/0241947 A1