روش تولید افزایشی (additive manufacturing) بر پایه ساخت افزایشی و لایه به لایه قطعات است که در مورد فلزات بیشتر در مورد فلزات مهندسی نظیر فولاد، آلومینیوم و تیتانیوم مورد استفاده قرار می‌گیرد. نقطه شروع مدل سه بعدی قطعه است که توسط کامپیوتر طراحی می‌شود که این مدل به لایه هایی با ضخامت بین ۱۰ تا ۱۰۰ میکرومتر بسته به روش مورد استفاده تقسیم می شود. ماده اولیه مورد استفاده عمدتا بصورت پودر و سیم می باشد که با تمرکز حرارت ذوب شده و پس از انجماد به شکل قطعه مدنظر در خواهد آمد. از مزایای این روش که باعث توجه به آن در سال‌های اخیر شده میتوان به آزادی عمل در طراحی قطعات پیچیده و سرعت تولید بالا اشاره کرد. این روش در ابتدا جهت نمونه سازی و ساخت قطعات با تخلخل بالا مورد استفاده قرار می‌گرفت . اما با پیشرفت‌های اخیر امکان ساخت قطعات با تراکم بالا نیز ایجاد شده است.
از مهمترین و پرکاربردترین روشهای فلزی می‌توان به ذوب از طریق پرتوی لیزر(Laser Beam Melting or LBM)، ذوب از طریق پرتو الکترونی(Electron Beam Melting or EBM) و رسوب فلزی از طریق لیزر ( Laser Metal Deposition or LMD) اشاره کرد. فرآیند LBM با نام‌های پرینت سه بعدی صنعتی، ذوب انتخابی از طریق لیزر(Selective Laser Melting or SLM) و زینتر مستقیم فلز از طریق لیزر (Direct Metal Laser Sinterig or DMLS) و ذوب فلز از طریق لیزر(Laser Metal Fusion or LMF) نیز شناخته می‌شود. روش LMD نیز در صنعت رسوب مستقیم فلزی (Direct Metel Deposition or DML)، شکل‌دهی مهندسی از طریق لیزر(Laser Engineered Net Shaping )، روکش دهی لیزری (Laser Cladding) و رسوب لیزری ( Laser Deposition welding) نیز نامیده می‌شود.

منبع:monofan.ir